Wat steeds beter met Claudia gaat is het hardlopen samen met Alex en Watson. Claudia heeft daar steeds meer plezier in. Ze vindt het leuk om te rennen. Het temp wat we bereiken met joggen is voor haar natuurlijk veel te langzaam. Ze heeft tijd genoeg om tijdens het rennen de omgeving scherp in de oog te houden. Ze strekt haar nek dan en tuurt over de weilanden en weggetjes. Soms ziet ze tijdens het hardlopen in de weilanden iets wegschieten. Een konijn of haas. Nou....dat is iets waar ik echt voor uitkijken. Ze trekt dan plotsing weg en probeert het op een sprintje te zetten. Dat lukt natuurlijk maar event want het dubbele tuigje zit steving om mijn hand. Maar toch blijft het opletten. Ik denk dat ze echt weg vliegt als ze los zou schieten. De snelheid die ze in onze tuin bereikt is al enorm, wat moet dat dan niet zijn in een open wei? Ze kwispelt ook voordurend tijdens het hardlopen. Watson begint langzaam maar zeker wat ouder te worden. Na enkele kilometers begint hij stevig te hijgen maar het tempo blijft er wel nog steeds in hoor. Maar Claudia is wat dat betreft van een andere klasse, wanneer Watson zijn reserves moet aanspreken, begint Claudia pas lekker op gang te komen. Je voelt dat ze constant met de rem erop loopt.
Nu mijn archillespezen (ik kamp al maanden met hardnekkige blessure) enigzins stabieler worden kan ik weer wat vaker gaan lopen. Claudia raakt langzaam maar zeker gewend aan het patroon; wandelen -warming up - hardlopen - even rustig aan - op nieuw wat rennen - etc. Als we in Aarle terug komen lijkt het alsof ze de route en straten begint te herkennen.
Na het rondje is ze tevreden en snelt ze naar haar voerbak om snel de verbruikte energie weer te compenseren; op naar het volgende rondje zie je ze dan denken. Nou dat rondje zal wel weer een dagje of 2 op zich laten wachten. Dan maar weer wat sprintjes trekken in de tuin.. en zoef daar gaat ze al weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten