Egeltjes.

Iedere avond is het raak. Samen met Watson wordt Claudia uitgelaten en dan wordt er maar bar weinig geplast of gepoept want ze hebben het veel te druk met egels zoeken. Watson loopt aan de lange lijn en schiet in het donker pardoes weg en komt  vervolgens met een egel in zijn bek weer naar me terug. Vervolgens geef ik het commando Watson los en laat meneer de egel voor mijn voeten vallen. Claudia raakt helemaal opgewonden en snuffelt flink aan het beestje. Met haar pootje probeert ze er beweging in te krijgen en ik moet haar flink mee trekken want daar heeft ze helemaal geen zin in.
Op dit moment is het weer lekker buiten, het zonnetje komt er af en toe door en samen met Watson is ze in de tuin aan het spelen. Ze heeft een stuk zeil gevonden en is daar mee aan het rennen, maar dat is niet de bedoeling van het zeil dus dat gaan we maar even afpakken.
Ze kent al redelijk veel woorden, zoals ga je mee, snoepje, stokje, brokjes. Ze weet dan wat er te gebeuren staat.
Ze ziet er met de dag mooier uit, haar vachtje blinkt als een spiegel en de ribben zijn steeds slechter te zien.
Dit meisje kan eten, dat wil je niet weten. Laat geen eten onbewaakt staan want dan heeft madam het zo op. Dit hebben we al een paar keer ondervonden. Ook tijdens het avondeten komt ze kijken wat de pot schaft. Met haar neus gaat ze langs de rand van de tafel. En als ze geluk heeft blijft er nog een prakje voor haar en Watson over.
Nog steeds ben ik de enige die alles met haar mag doen, maar de grootste angst lijkt toch helemaal weg te zijn. al moet ze wel iedereen in de gaten houden. Heel af en toe slaapt ze wel eens wanneer we allemaal in de kamer zijn, maar dat is dan wanneer ze achter mij kan gaan liggen. Dan voelt ze zich blijkbaar veiliger.
Dit is bijna een dagelijks ritueel, samen op de bank en dan lekker knuffelen. Soms begint ze te rollen van blijdschap. Dat is op veel foto's van Galgootjes te zien en Claudia doet dat ook, een poot hoog in de lucht.
Groetjes aan Henny en de dames en tot spoedig ziens.
Tanja.