Het is al even stil rondom onze hondjes. Dat komt omdat we op vakantie zijn in Zeeland. Claudia, Toya en Watson genieten van de vrijheid op het strand. Vooral Toya en Claudia rennen en dollen als 2 jonge puppies. Meestal worden beiden om 5.30 uur losgelaten op het strand. Dan is het nog maagdelijk stil. Niemand te bekennen alleen hoor je dan de meeuwen die krijsen en schreeuwen tussen het geluid van de branding door. Toya is een echte jager. Wanneer ze los gaat schiet ze de duinen in en dan zie je ze enkele minuten niet meer. In de duinen hebben de konijnen hun holletjes en dat is maar goed ook want Toya weet ze wel te vinden hoor. Ook Claudia heeft de smaak te pakken. Ze leert het jagen van Toya en met haar snelheid is ze een ware plaag voor de konijnen en hazen die smorgens rond dat tijdstip hun ochtendrituelen denken te kunnen afwerken.
Toya is een hond die haar baas in de gaten houdt. Je hoeft haar ook niet te roepen. Na een tijdje komt ze zelf als een pijl weer terugrennen. Met vaak achter haar aan Claudia die haar dan probeert te pakken. Want spelen dat wil die jonge zwarte meid heel graag!
De pret om los te lopen is voor Claudia wat te veel van het goede. Ze neemt haar vrijheid en komt dan soms niet meer terug. Dan gaat Toya haar halen en even later zie je ze beiden weer voorbij schieten.
Na ruim een uur rennen op het strand lopen we terug naar de camping. Toya en Watson lopen dan weer aan de lijn. Maar Claudia helaas niet. Ze komt namelijk niet meer bij je om aan te lijnen. Dat is erg jammer want dat betekent na het schrikincident van vanmorgen dat ze niet meer los mag van ons. Wat gebeurde er dan? Nou, Claudia liep tot nu toe telkens ongelijnd met ons mee terug vanaf het strand over het dijkpad naar de camping. Nadat we dan de weg overgestoken zijn (rond dat tijdstip is er geen verkeer) en weer op de camping aangekomen zijn neemt Claudia nog even gelegenheid om haar jachtvaardigheden uit te testen. Ze schiet dan achter de konijnen aan die op de camping smorgens even hun kopjes laten zien vanuit hun schuilplaatsen. Dat jagen duurt dan meestal enkele minuten en daarna komt Claudia weer heel content aanlopen op onze eigen plaats. Maar deze ochtend liep dat wel even anders. Het jagen duurde vanmorgen wel heel erg lang. Daarbij kwam dat ze een geheel andere camping op schoot nog voordat we de weg overgestoken waren en dus helemaal verdween. Nadat ik Toya en Watson terug had gebracht naar onze stacaravan ging ik snel op zoek op de fiets naar die weggelopen dame. Helaas, geen Claudia meer te bekennen. Ook de ander camping helemaal afgezocht maar helaas. Toen heb ik toch maar even de rest van ons gezin gemobiliseerd, met als doel een gezamelijke zoektocht naar het verloren zwarte dametje. Helaas zonder succes. Naarmate de minuten opliepen steeg onze ongerustheid. Willem zei meteen; ik had het al voorspeld; dat gaat 10 keer goed en dan een keertje goed fout. Nou .. zover wilde ik nog niet gaan met mijn conclusie maar ook bij mij liep de bloeddruk enigzins op. Totdat.......... plotseling het zwarte gedaante van Claudia weer opdoemde. Opeens stond ze weer voor onze stacaravan. God weet waar ze toen vandaan kwam. Ze kwispelde en was overblij toen ze Willem zag en natuurlijk liep ze meteen weer naar onze afgemaakte tuin achter de stacaravan. Het geheel duurde ruim een half uur. Blijkbaar kent ze inmiddels de omgeving goed want ze had de caravan toch maar eventjes op eigen houtje gevonden. Maar voor ons is de maat nu vol. Dit was dus voorlopig de laatste keer dat Claudia los mag op het strand om te rennen. We zullen haar de broodnodige lichaamsbewegings op andere wijze moeten geven. Alles beter dan de gedachte dat ze zoek is geraakt en de weg niet meer terug kan vinden.
Maar goed... end goed al goed zullen we maar zeggen. Inmiddels liggen beide dames languit op de bank te slapen. Dat zal de komende uren wel zo blijven .......
