Toya kan hardlopen, Claudia ook. Watson? Jazeker... ehum... dat wil zeggen `voor zijn doen kan hij dat goed`.
Als ik (Alex) met mijn jogging outfit verschijn gaan de staatjes van Toya en Watson flink op en neer. Claudia durft dat enthousiasme nog niet te tonen maar ze vindt het ook heel erg leuk om mee te lopen. Aan de lijn dan welteverstaan. Los lopen zou een regelrechte ramp betekenen. Zo van: `Floep,los en ....weg en die zien we nooit meer terug`. Dus maar niet. Watson kan wel los maar heeft de neiging om dan tijdens het hardlopen zijn eigen tempo (met de nodige stops) te bepalen en dat werkt niet zo.
Voor mij als fanatieke hardloper - laat me maar even in die waan :-) - is het een ultieme sensatie om in 1 vlak stevig tempo (...ahum) een rondje van zo´n kilometer of 5 te lopen. Met daarbij de honden die me trouw volgen. Tja. dat de praktijk afwijkt van mijn droombeeld moge duidelijk zijn. Vandaag was het weer eens raak. Deze ochtend voelde ik weer de kriebels om mijn ietwat gastronomisch geteisterd lichaam een stevige optater te bezorgen in de vorm van een flinke duurloop. Toya en Watson waren en helemaal klaar voor en ook Claudia kon haar enthousiasme deze keer niet verbergen (haar staartje sloeg nog net geen deuken in de keukenkasten, stoelen en kozijnen).
Dus ik dacht..... dat komt goed. Na een flinke warming up (gewoon 500 meter rustig lopen) begon ik met een eerste aanzet voor een lange duurloop. Na 100 meter was het Claudia die, geheel in tegenstelling tot haar gewoontes, een plas moest doen tijdens de loop en daar haar tijd voor nam. `Nou goed` dacht ik, zolang die `bruine` maar doorloopt. Na ca 500 hardgelopen te hebben zag Watson zijn kans en trok hij me naar een alleenstaande boom langs het fietspad waarop we liepen (voor de geinteresseerden:het was even voorbij Cafe Schevelingen op de Aarle-Rixtelse weg aan de zijde van de golfbaan). Nadat hij die boom even van het nodige azijnwater had voorzien liepen we weer verder. Tot mijn grote verbazing nog steeds met Toya fier vooruit in een tempo wat ik nauwelijks kon bijbenen. Toen ging ik vervolgens in hetzelfde hoge tempo richting Kasteel Croy. Enkele auto´s die we tegenkwamen verminderde keurig vaart toen ze het gezelschap van puffende honden en een nauwelijks vermoeide atleet (of was het andersom?) midden op het smalle weggetje langs de `Waranda` tekeer zagen gaan op weg naar Kasteel Croy.
Even voor Croy (ter hoogte van de paardemanege) was gedaan met de pret. Toya vond dat het weer eens tijd was om het temp enigzins bij te stellen van 15 km per uur tot 0. En als Toya iets wil, dan gebeurt dat ook. Dus over het zandpad weer richting Aarle, in een tempo waar slakken geen moeite mee zouden hebben.
In Aarle aangekomen dacht ik nog even wat zweetdruppels te kunnen creeren (staat goed als je thuiskomt) maar ook dat was er deze keer niet bij. Toya nam alle tijd om elke graspriet te besneufelen en elke boom te besprenkelen. Jaja, waar ze die reu-eigenschappen vandaan heeft mag Joost weten maar feit is dat er van hardlopen natuurlijk geen sprake meer was.
Thuis aangekomen dan maar even los in de tuin met die hap. En ja hoor; de sprint ging er weer in bij de dames (Toya en Claudia) alsof ze nog niks gedaan hebben.
Met een toch wel weer moe en voldaan gevoel hing ik de riemen van het trio weer aan de wilgen om vervolgens zelf een lange duik te maken in ons bad.
Al bij al weer een normaal rondje....
