zondag 28 juli 2013

De ontsnapping.....en hoe het afliep


Carolina is nu ruim 1 week bij ons. Vorige week zaterdag is ze vanuit Spanje gearriveerd. Tussenstop Lommel (BE) waar ze met 30 andere honden uit de bus mocht waarmee ze waren vervoerd. Het is een no-stop rit vanuit Spanje dus de honden zijn 'blij' als de rit erop zit.
Daarna is Carolina met Tanja en Lotte naar Nieuwvliet gekomen. Eenmaal gearriveerd kwamen er voor Carolina weer nieuwe ervaringen en een nieuwe omgeving bij (camping, strand, zee, Claudia en Faya, nieuwe mensen).
De vele nieuwe indrukken moet ze allemaal verwerken. En op haar jonge leeftijd is dat natuurlijk niet niks.


Afgelopen zondag kwam daar nog een ervaring bij. Door enige oplettendheid van mij (Alex) wist Carolina te ontsnappen door het poortje bij onze caravan. Nou, ik kan je vertellen dat het (schuld)gevoel wat toen bij mij naar boven kwam alles behalve plezierig is. En zorg (zeg maar gerust paniek) daarbij dat we haar "kwijt" zijn.  In Spanje heeft ze vanaf haar puppy tijd gezworven. Dat zou naar we begrepen hebben van Scooby (de shelter waar ze in Spanje is opgevangen) meer dan 1 jaar zijn geweest. Omdat Carolina in Spanje gewend was te zwerven en te overleven in de vrije natuur waren we in de veronderstelling dat ze de vaardigheden die daarvoor nodig zijn heel snel weer zou aangeboren.
Onze gedachten na haar ontsnapping waren dan ook.... die zien we nooit meer...terug. Shit dus.
Het was al in de avond dat ze ontsnapte en de camping af vloog. Lotte en Willem wisten haar lange tijd te volgen door rennend (Willem) en fietsend (Lotte) haar spoor te volgen. Maar na korte tijd en enkele kilometers verderop richting Cadzand raakte Carolina uit het zicht. Ze verdween in het dichte struikgewas van het duingebied en liet zich niet meer zien. Al snel werd het donker en ondanks dat ging het zoeken nog door. Veel bekenden op onze camping waren snel op de hoogte van de ontsnapping en hielpen spontaan met de zoektocht. Alle inspanningen ten spijt; ze was weg.....

Het liep al tegen middernacht toen ik met Pascale (Pielaat) op het golfwagentje over de dijk terugreed vanuit het duingebied waar Carolina voor het laatst gezien was door Lotte en Willem. Faya lag op mijn schoot uit te rusten van een flinke zoektocht naar Carolina. Met een zoeklamp met flinke lichtbundel deed Pascale nog een laatste poging om Carolina in het dichte en donkere struikgewas van het duin te ontdekken. Helaas. De enige levende wezens die we zagen waren de konijnen die stokstijf van verblinding bleven staan in de sterke lichtbundel van de zoeklamp. Niemand anders had Carolina nadien nog ergens gezien sinds haar verdwijnen in de struiken. Peinzend gingen we de nacht in....
Na nauwelijks geslapen te hebben (allerlei spookbeelden gingen die nacht door mijn hoofd waardoor ik naar mijn gevoel geen oog heb dichtgedaan) besloot ik om 5.00 uur in de vroege ochtend de zoektocht te hervatten. Het eerste daglicht liet zich aanzien door een prachtige rode gloed tussen het waterig wolkendek in het noordoosten. Boven de dijk waar ik op de fiets en met Faya aan de lijn richting Cadzand vertrok leek de hemel aan de horizon wel in brand te staan. Prachtig mooi die hemelkleur en de spiegeling daarvan een het rimpelloze water. Het was windstil en het enige geluid wat te horen viel waren de ganzen bij de waterpoelen en in de verte de landbouwmachines van de boeren die in alle vroegte uitreden naar het land. Dit alles nam ik op maar mijn gedachten waren bij Carolina.. waar zou ze zijn. Nog in het struikgewas? Of zou ze verder gelopen zijn?
Nadat ik over het duinpad zonder succes tot midden in Cadzand was gefietst besloot ik om rechtsomkeer te maken. Ik reed het hele duingebied opnieuw door maar dan over het lagergelegen en in slechte staat van onderhoud verkerend fietspad richting Nieuwvliet waar onze camping is gelegen.
De vorige avond had ik onze vriendin Henny al een bericht ingesproken om mij te bellen.
Ook Amivedi was ingeseind en zelfs de dierenambulance hadden we geïnformeerd.
Henny SMS-te rond 6.30 uur en enkele minuten later hing ze aan de telefoon: Neee!! kan niet waar zijn!! Godverd..... dat is k.t.  Ja... inderdaad Henny.. dat is klote...
Nadat Henny me nog wat lieve en bemoedigende woorden had ingesproken ("het positieve is dat ze niet in 2 sloten tegelijk zal vallen ; ze weet wat overleven is in de vrije natuur... ze is dit gewend...) besloot ik te kijken hoe de situatie was bij onze caravan. Nou...Tanja stond op het punt (7.00 u) om te gaan zoeken en Lotte en Willem waren nog niet ontwaakt van hun nachtmerries.
Pascale had mij verteld dat naar haar idee Carolina wel eens gewoon een tijdje zou kunnen blijven in het duingebied. Daar had ze voldoende mogelijkheden om voedsel te vinden en water.
Tanja had blijkbaar hetzelfde in haar gedachte want zij besloot ook te gaan zoeken in de omgeving waar we Carolina voor het laatst hadden gezien.

Goed nieuws! Rond 9.00 uur belde Tanja met het bericht dat ze Carolina had gezien!  Ze liep op een pad vanuit het duin naar het strand. Tanja vroeg me meteen om met Faya en Claudia naar haar toe te komen.
Zo gezegd zo gedaan. Ik reed kort daarna met Lotte, Faya en Claudia naar de afgesproken plaats.
Willem was op zijn fiets over het duinpad ook aan komen rijden. Op het strand aangekomen riepen we Carolina in de hoop dat ze ons met Faya en Claudia zou zien en dan zou komen. Maar helaas. Ze bleef onzichtbaar.
Ik besloot na een tijdje zoeken om terug te gaan naar de camping om daar flyers te maken en deze op te hangen in en rond het duingebied.

Eenmaal op de camping aangekomen ging mijn mobile…”we hebben haar !! “ schreeuwde Lotte.  “we hebben haar en ze is aangelijnd”.
Nadat ik al weer even weg was had Lotte Carolina op het strand gezien. Nadat Carolina had gezien dat Faya en Claudia er ook bij waren kwam ze snel aangelopen en liet ze zich na een 'voorzichtige' benadering aanlijnen.

Pffff.  Wat een enorme opluchting en geruststelling voor iedereen! Het is te hopen dat we een soortgelijk avontuur nooit meer mee maken.




zondag 21 juli 2013

Carolina

Gisteren is het transport uit Spanje gearriveerd met aan boord twee katten en 31 honden. Ze waren om een uur of vier 's middags vertrokken uit Spanje en de volgende ochtend om twaalf uur waren ze op de plek van bestemming. Alle dieren zitten dus al die tijd in een bench en komen daar gedurende de reis niet uit. Dan gaat de deur van de bus open en een voor een worden ze los gelaten op een afgesloten plaats. Er zijn erbij die heel angstig zijn, anderen komen heel enthousiast op je af. Het was heel aandoenlijk om te zien en er werden dan ook wel wat traantjes gelaten. Een aantal honden gingen al mee met hun nieuwe baasje maar ook een aantal komen er in een pleeggezin.
Wij ( Lotte en ik ) kwamen dus voor Carolina die tot 22 augustus bij ons zal blijven om vervolgens naar Amerika te gaan. Alhoewel ze in Spanje veel bravour had is daar nu nog niet veel van te merken. Voor wat lekkers komt ze wel naar je toe maar wanneer je op haar af stapt loopt ze weg. We geven haar dus heeel veel lekkers en dat mag ook wel want ze is nog wat aan de magere kant. Vannacht heeft ze goed geslapen op twee kussens en vanmorgen om half vijf werd ze wat onrustig dus meteen de riem aan en naar buiten om te plassen. Een stuk buffelhuid is al flink toegetakeld en de brokken zijn ook allemaal op. Tijdens het wandelen wil ze spelen met Faya. Dat gaat met wat moeite met een lange lijn aan want ze kan natuurlijk buiten niet los. Dus al met al valt het niet tegen en zijn we heel benieuwd hoe het allemaal gaat verlopen. Alex moet nog voor de foto's zorgen maar dat komt allemaal in orde.



Klik hier om naar het fotoalbum te gaan van Carolina